ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ใบไม้ธันวาคม ใบไม้ธันวาคม ปลิดขั้วสุดท้ายทิ้งร่วงปลายปี...อีกปี บนแผ่นดินเมื่อวานแล้งโรย ธารน้ำตะกุกตะกักเหลือบแลหน้าต่างโดดเดี่ยว ก้อนเมฆระทมแตกเต็มกรอบความทุกข์ เสี้ยวดวงจันทร์เลื่อนลอย สายลมอ่อนล้า ร่อนร้างในความเร่งรีบข้ามปี กิ่งก้านกระหาย เกี่ยวได้เพียงความว่างเปล่า และผู้คนที่สูญเสียตนเองทีละน้อย บนความจริงมากมายที่จับต้องได้ยาก ใต้ต้นไม้เวลา...ร้างใบ

โอ้แดดเย็น โอ้..... แดดเย็นในลมหนาว สีของเธอช่างปั่นป่วน ใจ ละลาย หวั่นไหวกับดวงไฟใกล้มอด ผู้ปิ้งตนเองให้อบอุ่น

ความคิดถึง ความคิดถึง บนหน้ากระดาษอารมณ์สีเดิม ไร้เส้นบรรทัด คืนหนึ่งซึ่ง ดวงจันทร์ขาวนวลเหมือนก้อนแป้ง เคลือบสีมุกวาว ความคิดถึงท่วมท้น สูงขึ้น สูงขึ้น โอ้ความคิดถึงมากมายล้นถึงดวงจันทร์ หวานน้ำตาลท้องฟ้า ฟ้าฤๅคว้างคว้า บนความคิดถึงไร้เส้นบรรทัด