ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

นั่งบนตักยามเย็น ดวงตะวันสีแดงอุ่นสม่ำเสมอ กลางลมหนาวหวานกรอบ ล่องลอย หลงใหลถึงใจเธอ

ฝูงปลาตะวันออกเอย ทุกแดดฉายล้วนชื่นบาน ด้วยการระบัดร่ายแห่งเธอ ทะเลพูดได้ เต็มเวิ้งน้ำอย่างร่าเริง แล้วเวทย์มนต์ยามเช้า ก็กลายรวมเป็นผีเสื้อระยิบ โบกสู่เวิ้งฟ้าบางเบา เป็นสายลมดอกไม้กระจายฝัน ภายในอย่างพึงพอใจ

ใต้ร่มหมอกไม้ เงาดาวไม่อาจทอดทาบ เงาจันทร์ปรายเพียงแผ่วผิว... กรรซิบพราวสายลม บางครั้ง โอ...อ้อมตักอุ่น เธอเอย ดวงตาฉ่ำเมรัยสีองุ่นแดง ค่ำคืนฤาถอนคืน

ปลายฝนยังคิดถึง อำลารำพึง ฉ่ำชื้น ใจดังฟ้า รำพันสะ อื้น นอกหน้าต่าง ใบไม้คลุมเครือ ลมกลางคืนหลงทาง ร่ำไป ริ้วรอยรักใคร่ คือสุดท้ายของค่ำ คืนปลายฝน

สูงลิ่วเหลือเชื่อ ค่าใช้จ่ายเดินทางรายวัน สูบกินสิ่งอื่นอื่น ผู้คนอดทน ผู้คนลำบาก กินอาหารคลุกก๊าซคาร์บอนมอนน็อกไซด์ ถูกค่าใช้จ่ายเดินทาง แก่งแย่งความอุดมสมบูรณ์ ฉกชิงความสดชื่น เหลือเพียงเศษเงินเหี่ยวเหี่ยว กับตัวเลขหลักหน่วย ค่าใช้จ่ายเดินทางรายวันสูง ลิ่วเหลือเชื่อ

ในความแปลกหน้า เก้าอี้ อาจใช่ ผ้าเช็ดหน้า ผัดไทย อาจใช่ หลอดดูดน้ำ ใบกะเพรา อาจใช่ ปลาทะเลลึก ขนมปัง อาจใช่ กาแฟร้อน ผู้คนใช้ถ้อยคำพื้นพื้น อาจใช่ บทกวีง่ายง่าย กำลังแกะชิ้นคำน้อย น้อย ทอดปูเป็นทางเดินเท้าถึงกัน ๓๑ ตุลาคม ๒๕๕๐ : http://www.thaiwriter.info/forum/index.php?topic=28.84

จมอยู่ในตัวหนังสือ กระแสสำนึกย่ำค่ำ กลิ่นดอกปีบเหงาจาง ผุดระหว่าง ที่รกร้างตัวอักษร หมุนเศร้าสร้อย ก้านดอกยาว กลีบดอกบาง เปลี่ยวหารำพันเงียบ ทวนซ้ำ ซ้ำ ซ้ำไร้เดียงสา ดอกไม้พลันร่วงในดวงตา หน่วงหนัก

s p a c e พื้นที่ ว่ า งสมัยใหม่ มากมาย แบน ก ว้ า ง สูง ยาวววววววว s p a c e เคาะ เคาะ เคาะ แปะ แปะ แปะ เดี๋ยว เดียว คล้ายหลอกหลอน ตนเอง คล้ายหลอกลวง ตนอื่น คล้ายที่ว่างเปล่าประโยชน์ ด้วย s p a c e ส(ระ) เป(ร)ต ส่งเสียงกรีดแหลม ผลักดันโน้มน้าวเต็มแรง สัญญลักษณ์เบ่งพอง เวลาเสียเพลิน อารมณ์ตาปรือ รสชาติแปลกทีเดียว s p a c e ส (ระ) เ ป (ร) ต