ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

0.00  นาฬิกา อันอร่ามเรืองรอง ด้วยการเฉลิมฉลอง เวลาจรจากไปในห้วงลึกแห่งราตรีกาล มหานครความรู้สึกเต้นระยิบระยับ ทว่า  บ้านอันแท้จริงแห่งเวลาก็คือความนิ่งสงบ

เห็นโลกแต่ไม่เห็นตน เราถูกหลอกด้วยดวงตาธรรมดา

สมมุติ สมมุติ สมมุติ ให้ติดยึด

ของปลอม ไม่มีสิ่งใดจะต้องวิตกกังวล ฉันเหมือนปลาตากแห้ง หลายสิ่งจึงกลายเป็นเรื่องโง่เขลา