ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

โลกทุรกันดารเพิ่งเปิดประตู จัดเตรียมความอาดูรไว้เถิด อีกไม่นานฝูงชนจะทุรนทุราย เร่ ร่อน ในฝุ่นละอองที่เหนื่อยล้า

มนุษย์ใจดื้อด้าน ประดับประดาอย่างเกลื่อนกลาด ในกรงขังที่ถูกสาบแช่ง

ความสัมพันธ์หลังไมค์สมัยใหม่ เปิดตัวขึ้นภายใต้เงื่อนไขใจปริศนา เงามิตรภาพนิรนาม จากลมหายใจของอิฐปูน และแอร์คอนดิชั่นซีดเซียว ความเริงแล่นของเมืองที่หลงผิด กดลงบนพิมพ์ชีวิตรูปแบบเดียว โบกกระหน่ำว้าเหว่เสมอกัน กวาดอารมณ์รอบอาณาเขตสองฝ่าย กระตุ้นต่อเนื่อง ความรู้สึกฟุ้งฝันงมงายแผ่ซ่าน นำหน้าเสมือนเงียบเชียบเสมือน การรอเด็ดกุหลาบแบ่งบานหนามกุหลาบ นี่คือศาสตร์ต่างหลอกลวงใจ วางอย่างถี่สมดุลที่จะตกลงสู่ บนรอยด่างอ้างว้างแห่งใจ อีก

ตลอดหลายวันไม่มีรุ่งราง จมอยู่กับใจที่เบื่อหน่าย สีเทาเถาไม้เลื้อยรัดรึง อย่างไม่รู้ไม่ชี้ ฝนเดียวดายยิ่งสาดโปรย อย่างไม่ขาดสาย ฉันอยู่ที่นี่หนาวเหน็บ อย่างเปียกชื้น ความมืดยิ่งเหนียวหนึบ อย่างอ้อยอิ่ง หรือร่างกายเป็นได้เพียงเวลากลางคืน

เวลา หนึ่งทางช้างเผือก เวลา สองห้วงมหาสมุทร เวลา สามห่างไกลจากใจเธอ ที่แท้ เวลา มีลักษณะนามเช่นใด

ล ะ ล้ าล ะลั ง ในเมืองที่ไม่มีอะไรอีกต่อไป เมืองซึ่งกำลังมอดแสง เปล่าประโยชน์ และแก่ตัวลง

ริ้วรอยร า ง ร า ง ขีดเส้นมาอย่างไร้เดียงสา ขยับเรื่อยเปื่อยขยุกขยิก เฉื่อยช้าอืดอาด เกาะนิ่งรัดรอบ .. .. ตัวขี้เกียจ

ดอกไม้ทะเลเป็นแค่โฉมหน้า แท้จริงมันเป็นตัวตืดอย่างยิ่ง แถมเป็นปลิงดูดเลือดที่เลือดเย็น สมองฟองน้ำไร้สำนึกบนร่างที่มีแต่รูพรุน นั ก ก ว น เ มื อ ง เช่นนี้ วิสัยสัตว์ชั้นต่ำ

ฉัน .. .. .. . ใ บ ไ ม้ ร่ ว ง ล่องลอยกลางแดดกรอบ ในทะเลทรายเมฆแห้ง ขณะหนึ่ง คิดถึงเธอ

บ ท ก วี เ ติ บ โ ต อย่าง ไม่ มี ขีด จำ กัด .. . . . . . อาจต้องเปลือยกาย ในความจำกัดยิ่ง

มืดเพียงความหมาย สวนดอกไม้ในห้องสี่เหลี่ยม น้ำดื่มเช่นทะเลคราม เมื่อหลับตา ท้องฟ้าก็โน้มต่ำลงมายังเรา

กลิ่นหอมภูสีครามฟ้าเต็มฟ้า หวานสายลม เสี้ยวดอกขาว แม่น้ำสีเงินระยิบแดด ดาวเพดาน ภาพชีวิตเงียบงามลึกซึ้ง อ่อนโยนถึงเธอนักแล้ว น่าน..นาครรัฐกลางสายน้ำ

ย่างมาอย่างเงียบเชียบ เป ราะบางริมชะง่อนผา จู่โจมหนักหน่วง ท่ามกลาง เวิ้ง ว้ าง ตัดปีกวัยหนุ่มเฉียบพลัน ความตายในวัยเยาว์

เมตตาเถิด นักเปลือยใจ เสียงร่ำไห้จากบทกวี