ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ฉันรักเวลาตื่นนอน เธอยามเช้า ที่งัวเงียอู้อี้ เสียงราวดอกไม้แห้ง ระหว่างวันสียังสด กลีบยู่ยี่ยังงาม ท่าทางเหมือนใบไม้ใต้ต้น ระหว่างอาทิตย์ รูปทรงที่ปล่อยตัว สบายสายลม กลิ่นเหมือนไวน์ผลไม้ป่า ระหว่างปีต่อปี ละมุนฝาด โอ้..ใจหลงทาง เธอช่างบ่มคราค่ำคืนพอดี สาดลำแสงนวลอารมณ์ เธอยามเช้า หอมน่ารัก

แรกแสงสลัวสีทองอ่อน ตัวหนังสือของฉัน เริ่มเย็นลงในฤดูหนาว ใบสีเหลืองน้ำตาลซีด ไม่ได้ร่วงพรู ทีละใบค่อยค่อยปลิดขั้ว ทีละใบค่อยค่อยรำพึง ปลิดปล่อยหัวใจซึ่งเคยร่ายลม ปลิดวางอารมณ์ซึ่งเคยเริงแดด ปกคลุมด้วยพู่ความคิดรุ่งริ่ง รกรุงรัง ขณะสายลมเย็น หนาวลงอย่างอ่อนนุ่ม ฉันจะซุ่มเพาะความคิด ปลูกบ่มคำนึง อันลำพังส่วนตัวในวันคืนฤดูหนาว. ..เพื่อจะลุก.. . จุดประกายไฟทาบฟ้า อีกคราเมื่อแดดลมฤดูร้อนถามถึง

ฉันมักยืมพยัญชนะจากอดีต เท่าที่จำได้และจำไม่ได้ แต่ใช้สำเนียงปัจจุบัน พยายามโน้มน้าวอนาคต ไม่คุ้นเคย ไม่มีในชีวิตประจำวัน นั่นเป็นข้อด้อยและ โอนเอนจุดหมาย ไม่มีคำตอบ แต่ฉันก็จะ ไม่พินิจพิเคราะห์หรอกนะ

เมื่อเห็นเธอ ฉันประหลาดใจร่ำไป หน้าตาเหมือนชนบทริมทาง ซึ่งทุกวันนี้ไม่ใคร่พบเห็น เส้นผมเหมือนสายลมหัวเราะ ซึ่งทุกวันนี้ไม่ใคร่พบเห็น ดวงตาเหมือนบทกวีเรียบเรียบจากใจ ซึ่งทุกวันนี้ไม่ใคร่พบเห็น ท่วงทีคล้ายกิ่งไม้ป่าฝน ซึ่งทุกวันนี้ไม่ใคร่พบเห็น ความคิด..... โอ้...ความคิดคำนึง ย่ำพลบดั่งรุ่งอรุณ ซึ่งทุกวันนี้ไม่ใคร่พบเห็น นี่คือ... ผู้ชายคนนั้นของฉันสีเขียวตรึงอารมณ์

ราตรีสีเทียนวูบไหว โชคชะตาชราแล้ว อย่างชื้นเย็น ความทรงจำรามือ แ ผ่ ว เหมือนไม่มีอะไร เงาเก่าแก่ กลิ่นโดดเดี่ยว อยู่ใกล้ใกล้ โอ้...ปรอยฝนมากมาย เดียวดายทุกทิวสายแม้จางเบาา า า .. . . . โคลนตมค่ำคืนเชื่องช้า หาดทรายกลางวันเงียบเชียบ เปลญวนชีวีไกวไหว ล้าลง .. . ล้า ล ง

ฝนซาขณะเดินเล่น หอมสีปูนแห้ง ท้องฟ้าโปร่งราแดด ความคิดถึง ไม่จางสายในปรอยฝน ดอกไม้สีเหลืองระริน ริมทางนุ่มนวล เลือนเลือนใบไม้ยามเย็น ผิงหนาวสู่ยามค่ำ พำนักในใจ ชื้นฝนอีกครั้ง อย่างรื่นรมย์