ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ภาพ : PAUL KLEE น่าเบื่อและวิตกยืดเยื้อ ที่ต้องเป็นสัตว์เลี้ยงในรูปประโยคทับซ้อน อุตสาหกรรมในหมอกคำ ลอยลำเจตนาสุรุ่ยสุร่าย จนล้นฟองครีม เสียงกระซิบของวลีสีแดงจัด ซึ่งพยายบามแสดงตนโดดเด่น ติดกิ๊บสีเขียวเปิดเผย บนประโยคซีดเซียว สมองเรียวเรียบ ทอดสมอสนิมจมแดดเนื้อเรื่อง

อีกฝั่งของแม่น้ำกว้าง บทกวีคือเงาที่ทอดนอนนิ่ง เป็นดวงจันทร์ฤดูฝน กี่ค่ำก็ยังหมองแสง และเมฆสีเทาบดบัง เป็นครั้งคราวกระซิบบอก ฝนในความคิดก็ยังตกหนักเป็น บทกวีสะเปะสะปะ เป็น บทกวีที่ไม่อาจโจมตีได้ เป็น บทกวีในห้องเงียบ เป็น บทกวีที่ถูกบดทับแบน บทกวีเดินเท้าเปล่าริมทาง บทกวีที่ไม่ได้เป็นสิ่งใด เรือ แพ กระทั่งขอนไม้ และแม่น้ำยังคงไหลเชี่ยวหยาบกระด้าง บทกวีที่ว่ายน้ำไม่เป็น ลงน้ำไป ก็กลายเป็นบทร้อยแก้วเฉยเมย

หนังสือเล่มสีเขียว คือแต่ละหน้าของกระดาษแผ่นดิน พยัญชนะกิ่งก้าน สระใบไม้ วรรณยุกต์เกสร ประโยคต้นไม้ยืนแถวซึ่ง ม่เคยเป็นแนวตรง นั่นงดงามแล้ว สำเนียงเสียงสูงต่ำ ในท้องฟ้าร้อยกรอง ในทะเลร้อยแก้ว ในภูมิทัศน์บทกวี ในสายลมโวหาร มนต์ผืนป่าถ้อยคำเปล่งสำผัส ร้อยประสานอยู่โดยรอบ เหลือก็เพียงแต่ ระมัดระวังการเปิดหนังสือ อย่ารีบร้อนจนฉีกขาด

เธอห่มคลุมด้วยเวลาเช้า ดวงตาระลึกย้อนหลังอย่างมีความหมาย ล่องทะเลอัศจรรย์เงียบเชียบ ,อย่างไร้ปีก ถ้อยคำซึ่งเปิดเผยความลับอย่างชาญฉลาด บทกวีประหนึ่งภาพปูนเปียก รวดเร็วทว่าแม่นยำ และทอดสมอนิ่งนานในเวลา สง่างามบนทางเดินสีทองล่วงหน้าเสมอ โอ้....เอมิลี ดิกกินสัน