ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ลมหนาวที่คิดถึง ลมหนาวมาตอนตีสอง ดวงดาวหอมรินระยิบ หมวกความทรงจำกระเพื่อมไหว... "กางมุ้งกลางทุ่งดาว กลางคืนลมหนาวดอกไม้หอม หนีคุณสู่ขุนเขาโอบอ้อม แต่หัวใจกลับไม่ยอมจากมา" ถึงทิวเขาซ้อนสลับดังกลีบกุหลาบ สีชมพูนวลสะพรั่งห่มหุบเขา ธารสีเงินประหลาดในม่านหมอกฝัน ภาพวาดสีน้ำรำพึงรำพันคำรัก ต้นไม้เต็มราวป่า ไร้ใบ ,ทว่า กลับเขียวชุ่ม เอิบอิ่มดังแสงเดือนเต็ม โอ้ใจเอย... ความทรงจำโปรยใบหวานละมุน เรียงราย ทอดสายใต้เมฆขาวราวรักแรก ถักร้อยละเอียด ฟากเวลาลมหนาว...ที่คิดถึง

ซึ่งรกรุงรัง ความจริงคือบ้านซึ่งรกรุงรัง ด้วยสิ่งของโบราณ นาฬิกาแปดเหลี่ยมหงอยหงอย แมงมุมครอบครองด้วยชุดหยักไย่ ตู้ไม้เก่า หนังสืออับเฉา รอยหมึกการพิมพ์ฉับแกระ ล้าเวลาอยู่ในซอกเล่ม กระดาษสีเหลืองน้ำตาลอ้อย อกหักกับอดีต โต๊ะเก้าอี้ฝุ่นหนา ลายไม้ร่องลึกขมุกขมัว ดังเถ้าถ่านในสายลม ภาพสีขาวดำกับโชคชะตาที่บังเอิญเกาะฝุ่น เต็มรอยด่างเส้นกรอบรูป เครื่องครัวทองแดงแขวนติดผนัง เขรอะสีเขียสตะไคร่น้ำ เป็นรูปแผนที่คนค้างฝัน ประตูบานเฟี้ยมปิดรอยยิ้ม ค่ำคืนหลงทาง กลางวันว้าเหว่ ชีวิตเฉื่อยชา ธรรมดาเก่าๆ บ้านซึ่งยังรกรุงรัง ประทับรอยเดิมเดิม เป็นบทเพลงกล่อม ความอ่อนเยาว์ที่กักขังอยู่ในความจริง

บทกวีตกงาน มีเวลาเหลือเฟือ แต่ไม่มีรายได้ในสังคมที่ใช้เงิน ความหวังเป็นร้อยแก้วสีหม่น ว่างโหวง ไม่มีแหล่งที่ ลากขาเดินย่ำ อดโซ ตามเศษกระดาษปลิวว่อน ไปทางไหนก็แผ่วเบา ฝ่าสยลมความคิดแห้งลแง ตากฝนจนหนาวสั่น เท้าจมต่ำลงไป ในรอยหมึกที่ฆ่าตัวตาย

ฝันพระจันทร์อีกครึ่งดวงที่ร่วงหล่น ลำพังระเบียงค่ำคืนหม่นบนใบไม้ ใครหนอป้ายเมฆสีน้ำตามชอบใจ เหงาเงาเมฆลางเลือนไหวใต้แสงดาว ภาพ flickr

ฉันตั้งเตาตั้งใจ ก่อไฟกิ่งไม้เรียกร้อง บนแผ่นดินสีบัวโรย ปรารถนายิ่งยวด ด้วยสิทธิ์อันสมบูรณ์ ต้ม ท่านผู้นำทั้งหลายให้เปื่อย ปิ้ง ความโสมมของท่านผู้นำ ผัดเผ็ด พริกสดให้แสบร้อน แล้วจะหมกท่านผู้นำเหล่านั้นในเตา ด้วยไฟสีแดงชาด อย่างพิถีพิถัน พร้อมกับความ เย้ยหยันตลอดเวลา ทั้งที่มืดและที่สว่าง ไม่ยอมแพ้ ไม่อ่อนแรง ด้วยความร้อนไม่ให้เหลือ แม้กระทั่งขี้เถ้า

ภาพ:ก้านต่อดอก ความจริงในวันนี้ จะเป็น ความจริงในอนาคตเยี่ยงไร ความจริงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่จะ ไม่บิดเบี้ยว จริงหรือไม่ ความจริง จะไม่สลับเปลี่ยนไปมา ความจริง จะไม่ดำผุดดำว่าย ความจริง จะไม่โบกปีกหนี ความจริง จะไม่เลวลงไม่ดีขึ้น ความจริง จะไม่ใช่อะไรบางสิ่งบางอย่าง ความจริง จะไม่บ่นปี้ยับเยิน และความจริงจะคงอยู่ในความจริง ใช่หรือไม่ความจริง

บางคน...ทุกความทรงจำ บนเรือดวงจันทร์ครึ่งดวง ความทรงจำเก่าแก่ เดินอยู่บนทางเท้าเบื้องหลัง เหลียวแล...แสงแห่งดาว ถนนสีขาวทอดโค้ง ชั่วนิรันดร์ขณะ ต้นหญ้าสูงต่ำไม่เท่ากันสักนิดใ บบางเอนเลียบลม แผ่วจาง จ า ง ความทรงจำจากรุ่งอรุณมาไกลแล้ว ครุ่นรำพึงใต้ผืนฟ้าคราดึก ก้าวย่างเพิ่มรอยเท้าบนเส้นทางคดเคี้ยว บ้างเรียบ บ้างหนักแน่น บ้างขรุขระ ความทรงจำผุดพรายรายทาง สีน้ำเงินจัดท่ามกลางแสงแห่งดาว ค่ำคืนไม่เคยลืม ประดับเงา เวลา ชีวิต บางคน.....ทุกความทรงจำ

กลางเรือแดด เมฆขาวแขวนฤดูร้อน ทุกปลายกิ่งต้นหางนกยูง ช่อใหญ่, ประหนึ่งสีแดงเพลิงจากสรวงสวรรค์ ความฝันเต้นระบำ จัดจ้านเป็นร่องลึก ระบายแม่นยำ ไม่กะพริบตา ฤดูกาล ไร้ ข อ บ เ ข ต

มีนาประกาย บนปลายปีกเวลา เขียนสีแดงหางนกยูงและเหลืองลมแล้ง บนถนนความฝันที่เต้นระยิบ ประดับมงกุฏสีฟ้าอัลทรามารีน โอ้...เปลวแดดที่สุกงอม ทุ่งคิมผันต์อันร้อนแรง และสีทอง เ รื อ ง ร อ ง ร้ องเรียกหัวใจเริงแล่น ฟ้าที่เปิดกว้างท่ามกลางหมู่เมฆ ขาว ลมร้อนเอยเริงร่า ช่างคุกคามประหลาด

Salvador Dali ช้ำใจยอมรับ ว่าโลกคลี่บานเข้าสู่ฤดูแล้ง ด้วยแห้งหมองหน่าย ประเทศไทยเล็กเล็กจะทุกข์และต้องทน แตกร้าว ในชุดร้อนอ้าวซ้ำยังรุ่ยร่ายรุงรัง กลางวันร้อนจัดอีกยาวไกล ก้อนหินร่ำไห้ เมฆที่ตกจากฟ้าตั้งแต่ฤดูหนาว เปือกตมน้ำตาไหลรินเฉพาะผู้รู้ทาง ส่วนใหญ่แปลกแยกอ่อนล้า โอ้ชาติ ย่ำย้ำอ่อนโรย โอ้โลก อ่อนแอ ร่วงติดโรค

Photo by psycho röy ดวงจันทร์ง่วงนอน หลับตาครึ่งฟ้า กลายเป็นคาบแรม

นั่นดวงจันทร์ ลอยสีเศร้าต่ำ สูดลมหายใจขอบฟ้าเบาเบา เพียงค่อนใบไม้ไหว เมฆลาดบางบาง เพียงปาดแสงดาว ตะวันตกหรือ ตะวันออกหนอ มาฆมาสเห็นแล้วตั้งแต่แรก สิ่งใดเป็นโลกที่แท้จริง พลิกค่ำไม่ทันกึ่งฟ้า ดวงจันทร์ก็รู้

ครั้งก่อน หัวใจของฉันในร่างไหน รู้จักพุทโธอย่างไร หรือไม่ ...ไม่รู้ ครั้งนี้ หัวใจของฉันในร่างนี้ รู้จักพุทโธอย่างเสื้อผ้าสวมใส่ อย่างหมวกกันแดดและร่มกันฝน ตกแต่งหัวใจด้วยพุทโธ พุทโธ ตามจังหวะ ตามเวลา บางทีหลายครั้ง หลายครั้งบางที พุทโธ พุทโธ ถมทับหัวใจ ด้วยพุทโธแผ่นบางบาง ด้วยพุทโธวางแผ่วแผ่ว บางแล้วบางอีก แผ่วแล้วแผ่วเล่า ซ้อนทับ ทาบซ้อน หวังทาบให้เท่าใจ หวังทับให้เต็มใจ พุทโธ พุทโธ ทวนซ้ำ ซ้ำทวน ครั้งนี้ร่างนี้ หัวใจยังไม่ทันพุทโธ พุทโธ หัวใจยังไม่เต็มพุทโธ พุทโธ โธ่เอ๋ย...หัวใจ

เส้นเชือกที่เปื่อยยุ่ย ผูกมัดในการเมือง เช้านี้ผูก สายนี้ขาด ผลประโยชน์ดังลมพายุ กรรโชกถี่ ไม่มีจุดยืน มีแต่จะกวาดกอบ โกยสู่ตนเองรวดเร็ว หน้าด้าน ตะกละร้อนแรง นักการเมือง

กลิ่นไหม้ประเทศ โอ้...ดวงจันทร์ย่ำรุ่ง โอ้...ดวงอาทิตย์เคียงเช้า วันนี้ขมเหลือเกินในประเทศ กลิ่นไหม้ของแสงแดดสีดำ ทาบเส้นปริ่มขอบฟ้า ท้องฟ้าติดเชื้อโรคนักการเมืองโสโครก ผืนดินเป็นเชื้อรากระดำกระด่าง เหม็นคาวนักการเมืองคละคลุ้ง ถึงฤดูกาลเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แล้วหรือ จึงทิ้งประชาชนไว้ข้างหลัง .... อีกครั้ง ทางเท้าที่ร้อนแดง บาดแรงถึงหัวใจที่เจ็บปวด โอ้ประชาชน โอ้ประเทศ โอ้นักการเมือง * ท่านจะมีทุกสิ่งถ้าท่านมีประชาชน * โฮจิมินห์ บันทึกไว้ใน"พินัยกรรมแห่งเวียดนาม"

ตัวหนังสือ เดินอย่างหยิ่งทะนง ไม่ทันสมัย ตามยุคสมัย ต้องร่อนเร่กลางป่าช้าทะเลทราย โดดเดี่ยวอย่างกระหายน้ำ หนาวเย็นจนติดลบความว้าเหว่ วรรณกรรมตีวงกว้างมากกกก แต่เป็นที่สนใจในมุมแคบกระด้าง อย่างไรก็ดี ตัวหนังสือ จะคงย่ำต่อไป แม้จะเป็นภาพฝัน ที่แล้งฝัน

พวงครามฤาม่วงฟ้า พวงคราม หวานสีโศกนวลงาม ตื่นคว้า จากบานช่อหนาวนาน ว้าเหว่ เดือนร่ายเลือนแลหน้า หม่นฟ้าตรมตรอม

เสียงลือเสียงเล่าอ้าง อาลัย ร้างหน่ายคลายเมื่อใด ใคร่รู้ ยามไกลเนาแนบไย เลือนห่าง จริงฤาใจยอดชู้ อ้างว้างพะวงหวัง

Photo By Mirage a.k.a ĈħoCõħŏľíç สะอื้นใจในความมืด ความเศร้าเอยเธอมาจากไหน ดอกไม้สีดำ ไม่รุ่ยร่าย แต่ตกอยู่เด่นชัด จ้องอยู่ในดวงจันทร์ใบไม้ร่วง บางครั้งกระโดดจู่โจม บางทีค่อยค่อยคืบครู่หนึ่ง บางหนกระทำอย่างไม่รับรู้ปัญญา บางขณะต่อเนื่องแนบแน่นกว่า แต่ทุกทุกครา นั้น คร่ำครวญ ด้วย เศร้า โศก จนเกลี้ยงภายใน

เหมือน ล่า ช้า ก้มหน้าก้มตาหมุนวน อำนาจคือเครื่องจักร การต่อรองคือการว่างงาน ความต้องการที่แสดงออก มักได้ราคาต่ำกว่า ระทมทำไมในความไม่เข้าใจ ของเมล็ดพืชที่ไม่สามารถเพาะชำ ถ้อยคำสามัญในคุณค่าเดิม ต้องเดียวดายบนเท้าเปลือยเปล่า ปล่อยให้ความโง่ เบาปัญญาต่อไป อย่างไร ตำนานต้นหญ้า ก็ดำรงคู่ฟ้าทุกยุคสมัย

ยามแก่ตัวลง... บ้านเกิดเป็นเหมือนลูกกวาด เต็มไปด้วยความคิดถึงอันผาสุก หรูหราเต็มโหลแก้วฝาเปิด โอ้..ทางเดินเท้า บึงน้ำ แมลงปอ ฝูงปลา และมวลต้นไม้ใบเมฆ ล่องลอยอยู่ในกาลเวลา ลูกกวาดของวัยเยาว์ กลิ่นแตงไทย วิ่งเล่นสีเขียวตามพงหญ้า กลิ่นองุ่น หัวเราะสีม่วงบนเปลือกขนม กลิ่นกล้วยหอม ปีนป่ายสีเหลืองบนแพดาว กลิ่นสตอร์เบอร์รี่ กระโดดว่ายสีแดงตามปีกแมลงปอ กลิ่นทะเล บินลมสีฟ้ากระเซ็นยอดคลื่น ทุกกลิ่นระลึก ทุกสีคนึง สาดสู่ในใจโอบอุ้มวันนี้ ฉาบไล้เมื่อวาน อย่างรื่นใจชรา

สายลมก่อนปีใหม่ เปลือยความทุรนทุราย ถอดทิ้งไม่เหลือ รวมทั้งเศษอื่นอื่นที่วุ่นวาย วางกองเต็มตะกร้าวันเก่า เหมือนเสื้อผ้าใช้แล้ว ในแสงแดดซึ่งประกายเพชรพลอย ใต้ท้องฟ้าของการผ่อนคลาย คือขนมหลายหลายคำในงานเลี้ยง ที่หวานจัดหอม กลิ่นไวน์ฤดูร้อน เป็นธรรดาที่ค่อยค่อยแผ่กว้าง แล้วจะหรุบลงอย่างช้าช้า เมื่อเลยเที่ยงคืนที่จากมา เสื้อผ้าจะลุกตื่นสวมครอบ อย่าง มี รูป แบบ อีกครั้ง

แห้งโหยในฤดูหนาวหนึ่ง โอ้...การเมือง ธันวาคมสองพันห้าร้อยห้าสิบโหยหา ทิศทางซึ่งห่อเหี่ยวห่มร้าง ย่ำใจอย่างอ่อนแอ กระแสน้ำกลายเป็นสิ่งขวางกั้น ความเข้าใจแข็งแข็ง ความเมตตาผุกรอบ ร่วน ติดแหความหลอกลวงถาวร โง่งมจนเข้มงวด ดวงอาทิตย์ฉายสีราตรีสะท้าน โอ้สายลมถูกหมักดองโดยเสรีภาพ หรือประเทศจะอาเพศ ถูกฉีกเป็นเศษกระดาษกันครานี้