ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ชื่อของเธอ...หรือ ความคิดถึงเธอที่คร่ำครวญหา คือนิยามลับฟากฟ้า หรือเศษเสี้ยวแสงจันทร์ ร่วงหล่นครึ้มกระจาย กลางหมู่ดาวเหงากะพริบ กึ่งฝันบนรอยแยกยามค่ำ เดียวดายเลือนเมฆหมอง เปื้อนน้ำตา..... โอ้เธอเอย ไม่ละลายจางแม้รุ่งเช้า

ความ คิ ด ถึ ง เธอ กลางทะเลทรายว้าเหว่ เม็ดทราย ห น า ว เส้นขอบฟ้า แดดเวิ้งว้าง จันทร์ร้างใจ ความเดียวดายไร้เปลือก อนิจจา หรือจะให้ รำพึงน้ำตาลงสู่ความตาย

ฤดูฝนที่แปลกหน้า ถวิลหาฟ้าโปร่งของพรุ่งนี้ เมฆเทาทึมแม้นุ่มนวล แต่ไม่รู้หรือว่า ฟ้า อ้าง ว้าง โอ้...ใจเอย ร่วงหล่นในค่ำคืนไหน เหนือทุ่งฝันเงียบงัน เบื้องหน้ายังโดดเดี่ยวแสนไกล เหลียวแล ฟากฝั่งที่ไปไม่ถึง

โลกยังถูกกัดกร่อนและเผาระเหยรายวัน เนื่องจากการตัดขาดความสัมพันธ์ อย่างสิ้นเชิง ระหว่าง มนุษย์กับสิ่งอื่นทุกสิ่ง สัตว์ที่สึกกร่อนทางการสืบพันธุ์ พืชที่ถูกกำจัดขอบเขต ก้อนเมฆที่ติดโรคจากสเปรย์กระป๋อง กระทำซ้ำซ้ำกับพื้นดินด้วยปุ๋ยเคมี อำนาจบุกรุกที่ไหลเชี่ยวอยู่ในธารน้ำ ในพิษภัยที่เกิดขึ้นนี้ โลกจึงหมุนไปอย่างก้อนดินที่ตายแล้ว

เนิ่นนานมาแล้วกว่าเจ็ดสิบปี ต้นจันกลางแสงจันทร์ โอบเอื้อสรรพสิ่งในร่มเงาเขียว สง่างามดั่งราชาแสงแดด อ่อนโยนราวราชินีแสงจันทร์ สีเหลืองลูกจันประดับกิ่งใบฤดูเวลา เปลือกสีด่างดำแต้มรอยยิ้มเก่าแก่ หอมกรุ่นกลิ่นเสมอในสายลม ขณะครุ่นคำนึงคราร้างลา เมื่อฝนกรกฎาพรำสาย อาดูรอาลัยต้นจันแสนงาม อาลัยต้นจันบ้านพจนา จันทรสันติ

คนที่ไม่ถูกบงการด้วยการศึกษา ตามกระแสนิยมทุนนิยมคุกคาม ปวดร้าวหัวใจ ดังซากเน่าเปื่อย เพราะการศึกษาที่บ้าคลั่งศึกษา ใ นภาพสมองที่แผ่รังสีความรู้ด้านนอก ยืดตัวสูงเลยฟ้าแล้วกวาดเมฆไว้ทั้งหมด นี่คือยุคเริ่มต้นของแสงแดดข าดวิ่น และหลอกแสงจันทร์ ด้วยดวงไฟถนนจอ มป ลอม ความสำเร็จสุขช่างเบากลวง ::ปักเขตแดนอย่างละโมบ:: ตั้งหิ้ง บูชาความเป็นเลิศอย่างหลงใหลงมงาย สะท้อนความเชื่อในการศึกษา อย่าง ไร้การศึกษา

ล ะ ล้ าล ะลั ง ในเมืองที่ ไม่ มี อะ ไร อีก ต่อ ไป เมืองซึ่งกำลังมอดแสง เปล่าประโยชน์ และแก่ตัวลง

ในวันป่วยไข้ ยามเช้าล้มระเนนระนาด เ ที่ยงวันแล้วแดดยังสีซีดจาง ถึ งบ่ายสีขาวยิ่งเวิ้งว้าง กลงสู่ทุ่งกว้างซึ่ง... ดวงดาวหนาวน้ำทางทิศตะวันตก