ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

กลิ่นไหม้ประเทศ โอ้...ดวงจันทร์ย่ำรุ่ง โอ้...ดวงอาทิตย์เคียงเช้า วันนี้ขมเหลือเกินในประเทศ กลิ่นไหม้ของแสงแดดสีดำ ทาบเส้นปริ่มขอบฟ้า ท้องฟ้าติดเชื้อโรคนักการเมืองโสโครก ผืนดินเป็นเชื้อรากระดำกระด่าง เหม็นคาวนักการเมืองคละคลุ้ง ถึงฤดูกาลเก็บเกี่ยวผลประโยชน์แล้วหรือ จึงทิ้งประชาชนไว้ข้างหลัง .... อีกครั้ง ทางเท้าที่ร้อนแดง บาดแรงถึงหัวใจที่เจ็บปวด โอ้ประชาชน โอ้ประเทศ โอ้นักการเมือง * ท่านจะมีทุกสิ่งถ้าท่านมีประชาชน * โฮจิมินห์ บันทึกไว้ใน"พินัยกรรมแห่งเวียดนาม"

ตัวหนังสือ เดินอย่างหยิ่งทะนง ไม่ทันสมัย ตามยุคสมัย ต้องร่อนเร่กลางป่าช้าทะเลทราย โดดเดี่ยวอย่างกระหายน้ำ หนาวเย็นจนติดลบความว้าเหว่ วรรณกรรมตีวงกว้างมากกกก แต่เป็นที่สนใจในมุมแคบกระด้าง อย่างไรก็ดี ตัวหนังสือ จะคงย่ำต่อไป แม้จะเป็นภาพฝัน ที่แล้งฝัน

พวงครามฤาม่วงฟ้า พวงคราม หวานสีโศกนวลงาม ตื่นคว้า จากบานช่อหนาวนาน ว้าเหว่ เดือนร่ายเลือนแลหน้า หม่นฟ้าตรมตรอม

เสียงลือเสียงเล่าอ้าง อาลัย ร้างหน่ายคลายเมื่อใด ใคร่รู้ ยามไกลเนาแนบไย เลือนห่าง จริงฤาใจยอดชู้ อ้างว้างพะวงหวัง

Photo By Mirage a.k.a ĈħoCõħŏľíç สะอื้นใจในความมืด ความเศร้าเอยเธอมาจากไหน ดอกไม้สีดำ ไม่รุ่ยร่าย แต่ตกอยู่เด่นชัด จ้องอยู่ในดวงจันทร์ใบไม้ร่วง บางครั้งกระโดดจู่โจม บางทีค่อยค่อยคืบครู่หนึ่ง บางหนกระทำอย่างไม่รับรู้ปัญญา บางขณะต่อเนื่องแนบแน่นกว่า แต่ทุกทุกครา นั้น คร่ำครวญ ด้วย เศร้า โศก จนเกลี้ยงภายใน

เหมือน ล่า ช้า ก้มหน้าก้มตาหมุนวน อำนาจคือเครื่องจักร การต่อรองคือการว่างงาน ความต้องการที่แสดงออก มักได้ราคาต่ำกว่า ระทมทำไมในความไม่เข้าใจ ของเมล็ดพืชที่ไม่สามารถเพาะชำ ถ้อยคำสามัญในคุณค่าเดิม ต้องเดียวดายบนเท้าเปลือยเปล่า ปล่อยให้ความโง่ เบาปัญญาต่อไป อย่างไร ตำนานต้นหญ้า ก็ดำรงคู่ฟ้าทุกยุคสมัย

ยามแก่ตัวลง... บ้านเกิดเป็นเหมือนลูกกวาด เต็มไปด้วยความคิดถึงอันผาสุก หรูหราเต็มโหลแก้วฝาเปิด โอ้..ทางเดินเท้า บึงน้ำ แมลงปอ ฝูงปลา และมวลต้นไม้ใบเมฆ ล่องลอยอยู่ในกาลเวลา ลูกกวาดของวัยเยาว์ กลิ่นแตงไทย วิ่งเล่นสีเขียวตามพงหญ้า กลิ่นองุ่น หัวเราะสีม่วงบนเปลือกขนม กลิ่นกล้วยหอม ปีนป่ายสีเหลืองบนแพดาว กลิ่นสตอร์เบอร์รี่ กระโดดว่ายสีแดงตามปีกแมลงปอ กลิ่นทะเล บินลมสีฟ้ากระเซ็นยอดคลื่น ทุกกลิ่นระลึก ทุกสีคนึง สาดสู่ในใจโอบอุ้มวันนี้ ฉาบไล้เมื่อวาน อย่างรื่นใจชรา

สายลมก่อนปีใหม่ เปลือยความทุรนทุราย ถอดทิ้งไม่เหลือ รวมทั้งเศษอื่นอื่นที่วุ่นวาย วางกองเต็มตะกร้าวันเก่า เหมือนเสื้อผ้าใช้แล้ว ในแสงแดดซึ่งประกายเพชรพลอย ใต้ท้องฟ้าของการผ่อนคลาย คือขนมหลายหลายคำในงานเลี้ยง ที่หวานจัดหอม กลิ่นไวน์ฤดูร้อน เป็นธรรดาที่ค่อยค่อยแผ่กว้าง แล้วจะหรุบลงอย่างช้าช้า เมื่อเลยเที่ยงคืนที่จากมา เสื้อผ้าจะลุกตื่นสวมครอบ อย่าง มี รูป แบบ อีกครั้ง

แห้งโหยในฤดูหนาวหนึ่ง โอ้...การเมือง ธันวาคมสองพันห้าร้อยห้าสิบโหยหา ทิศทางซึ่งห่อเหี่ยวห่มร้าง ย่ำใจอย่างอ่อนแอ กระแสน้ำกลายเป็นสิ่งขวางกั้น ความเข้าใจแข็งแข็ง ความเมตตาผุกรอบ ร่วน ติดแหความหลอกลวงถาวร โง่งมจนเข้มงวด ดวงอาทิตย์ฉายสีราตรีสะท้าน โอ้สายลมถูกหมักดองโดยเสรีภาพ หรือประเทศจะอาเพศ ถูกฉีกเป็นเศษกระดาษกันครานี้