บทกวีตกงาน

บทกวีตกงาน
มีเวลาเหลือเฟือ
แต่ไม่มีรายได้ในสังคมที่ใช้เงิน
ความหวังเป็นร้อยแก้วสีหม่น
ว่างโหวง ไม่มีแหล่งที่
ลากขาเดินย่ำ
อดโซ ตามเศษกระดาษปลิวว่อน
ไปทางไหนก็แผ่วเบา
ฝ่าสยลมความคิดแห้งลแง
ตากฝนจนหนาวสั่น
เท้าจมต่ำลงไป
ในรอยหมึกที่ฆ่าตัวตาย