เดินเตร็ดเตร่

เดินเตร็ดเตร่เลื่อนลอย

ไกลออกไปบนฟ้ามีแสงลี้ลับ

เส้นทางไม่เป็นที่รู้จัก

ก้ำกึ่ง แปลกแยก ดื่มด่ำ

และอาจซ่อนเร้น

ความรู้สึกแขวนอยู่ทั่วไปกลางอากาศ

ดั่งสิ่งเสพย์ยามรุ่งอรุณ

ปลิดชิมมิรู้ตน

ดวงดอกไม้ประหลาด

หอมสีสรรพ์กลิ่นบทเพลง

ไหลหลั่งดั่งธารน้ำเก่าแก่ อย่างขี้เกียจ

ดวงดาวยามค่ำผุดขึ้นกลางท้องฟ้า

ด้วยรอยยิ้มยวนใจ

ฝูงนกร้องรื่นเริงอยู่ตรงปลายเส้นผม

หัวใจลิ่วลอยตามเสียงนั้น

โลดขึ้นไป บินลับ

แล้วจางหาย...ไม่ทันคว้า

ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

พงหญ้ารกข้างทางเล่า

กำลังบ่มฟองไข่

ปริแตกเป็นใยแมงมุม

นั่นคือกับดักซ้ำซ้อนในหนทาง

คร่ำครวญซิ...

หัวเราะเถิด...

หากรักใคร่ความรื่นรมย์พลุ้งพล่าน

ความล้มเหลวกลายเป็นวุ้น

ก่อนจะตัดแต่งตนเอง อีกครั้ง

ร่อนเร่ไปทางโน้น

ขณะแมลงเข้าสู่ด้านหลัง

ลอกคราบ...

อย่างเศร้าซึมโดดเดี่ยว

รากฝอยกลับเจาะไชออกจากปลายเท้า

ก้มมองอย่างคุ้นเคย ณ ที่นั้น

เด็กน้อยในดวงตา ไม่อยากถอนสายตา

เป็น เช่น ไร เล่า

หากจะเผาลมหายใจตนเอง

ช้า....ช้า....

ชั่วนิรันดร์

ดาวตกกรีดแก้มฟ้า