ทศนิยมไม่รู้จบ

ในวันเวลาที่หาพบ

ทศนิยมไม่รู้จบนั่นเอง...

ซึ่งปรารถนาอยู่เสมอ

โดยรวมแล้วนั้นจุดประกำกวม

ยาวไกลไม่รู้จบสิ้นร่อนเร่ไปทางโน้น

พเนจรไปทางนี้ดำเนินอย่างอ่อนโยน

ดำรงอยู่เนิ่นนาน

ก้าวนุ่มนุ่มราวดวงดอกไม้ในแดดเช้า

เชื่อมต่อ...เนื่องเสมอ...ไม่มีวันร้างลา

แม้จะวางช่องว่าง แผ่วจางหาย

แต่กลับปีนป่ายคืนอีกครั้งพร้อมกลิ่นหอมกำจาย

ในช่องว่างที่ดิ่งลงนั้นเล่า

นั่นมิใช่ห่างเหิน

ห่างไกล.....เพื่อจะได้คำนึงหามากขึ้น

และยังอุ่นพอให้ทอดซุกกาย

ทั้งช่องว่างนั้นคือดินแดนมหัศจรรย์

ราชาทิศตะวันออก ราชินีย่ำรุ่ง

กระต่ายใบไม้ นางฟ้าขี้ลืม มังกรพ่นนม

ป่าประหลาด ขุนเขาร้างแดด เม่นละห้อย

ทุ่งลมเลือน ห้องหนังสือเรือใบ

ทศนิยมไม่รู้จบ

บันดาลใจให้รื่นเริง และหมองช้ำ

แต้มสัมผัสไร้เวลาเถิด

เพราะเธอไม่ได้เหยียบย่ำความฝันของใคร