ช้ำใจยอมรับ

จำได้ไหม
ผู้นั่งเล่นอย่างนุ่มนวล ใน
เธอกับคืนวันที่ผ่านมา
กลางอารมณ์ดอกไม้
เซาะพื้นความทรงจำ ซึ่ง
เธออาจลืมเลือน
จำได้ไหม
ผู้ซึ่งเป็นผลไม้ค่ำคืน ใน
ลึกซึ้งความเคยชินบนผิวกาย
กระวนกระวายหอมหวานแห่งเดียว
กลางท้องฟ้าทางเดินรำพึง ซึ่ง
เธอไม่อาจไม่คุ้นเคย
จำได้ไหม
ผู้ซึ่งแนบเนื้อยามลมพัด ใน
แทรกซึมลมหายใจ
ก้าวทวนซ้ำระหว่างเงียบเชียบความหมาย
ธรรมดาทว่าเต็มล้น ซึ่ง
เธอไม่อาจไม่ขานตอบ
จำได้ไหม
ฉัน...
ฉัน ซึ่ง
โปร่งใส
ไม่มีวันสิ้นสุด
มิย่อมมิแลเห็น
กลางแผ่วผ่านลมหายใจ ใน
เธอเอง