ผู้หญิงสีน้ำตาล

ผู้หญิงสีน้ำตาล
ดวงตาสีอำพัน
ใบหน้าเหมือนเชือกกล้วย
นั่งกอดเข่าหลวมหลวมเหนือขุนเขาสีน้ำผึ้ง
ผ่านทุ่งหญ้าซึ่งถูกแดดเผาจนเกรียม
ชีวิตถูกเคี่ยวจนเกือบแห้ง
ไม่ รู้ จัก ตน เอง
ตนเองไม่รู้จัก
เพลิดเพลิน...หรือ
ไร้ปรารถนา...หรือ
ดอกไม้อารมณ์สีดินเผากลับปล่อยวาง...
ล่วงพลิ้วตามสายลมสีเปลือกไม้
ฤดูน้ำหลากโคลนขุ่น
พัดพาเส้นโค้งเปลญวนเลยลับ
เวลาสนิมจับเขรอะบนถนนสีชาเย็น
เปลวไฟสีส้มของดวงดาวใกล้มอด
โอ....หัวใจสีน้ำตาลเอย
กลิ่นไหม้ฤาหอมหวาน