โอ้...ประภาคาร

โอ้...ประภาคารเหลือบแลปรัชญาเวิ้งทะเล
นักโดดเดี่ยวสวมหมวกสายลมว่างเปล่า
ต้นไม้ใหญ่ในธาราอารมณ์ดี
เช่นห้องนั่งเล่นบนแก่งหินในห้วงรำพึง
ซึ่งเรืองรองด้วยตะเกียงแวววาม
ผู้ถือครองกล่องมหัศจรรย์ทุกลิ้นชัก
เป็นเสื้อกันหนาวของเรือว้าเหว่
โอบเอื้อดั่งแสงทองเอิบอาบ
ยืนอ่านค่ำคืนดาวประกายพรึก
ย่ำแลกลางวันละเมียดละไม
ทุกกลิ่นกระเพื่อมความใฝ่ฝัน
ระแวดระวังราวดวงตามหาสมุทร
โอ...สีน้ำเงินเข้มลึก
แว่วบทเพลงยินดีจากเรือร่ำไห้
ปรากฏแห่งเธอ....ช่างมั่นคงทุกขณะ
กรุณาให้ความวาดหวังนอนหนุนตัก
เสน่ห์แห่งความพึงใจในเธอเถิด
ประภาคารเอย