พะวงถึงเธอ

ดอกไม้ในยามเย็นบอบบาง
รอยจูบถ้อยคำอ่อนโยน
อาศัยสายลมถักร้อยธารเมฆ
เป็นภาพเขียนพลิ้วโชยสู่เธอ
ด้วยใจปรารถนา
หวังปรากฏสะเก็ดดาวอันห่างไกล
สุดสายตาความทรงจำ
กับจันทร์เสี้ยวปรายแสงอยู่เบื้องหลัง
ค่อยค่อยเคลื่อนเดินทางเอื้อนเอ่ย
แผ่วผ่านรำพึงว่า
ฉัน...พะวงถึง...เธอ