บทกวีเฉยเมย

อีกฝั่งของแม่น้ำกว้าง
บทกวีคือเงาที่ทอดนอนนิ่ง
เป็นดวงจันทร์ฤดูฝน
กี่ค่ำก็ยังหมองแสง
และเมฆสีเทาบดบัง
เป็นครั้งคราวกระซิบบอก
ฝนในความคิดก็ยังตกหนักเป็น
บทกวีสะเปะสะปะ
เป็น บทกวีที่ไม่อาจโจมตีได้
เป็น บทกวีในห้องเงียบ
เป็น บทกวีที่ถูกบดทับแบน
บทกวีเดินเท้าเปล่าริมทาง
บทกวีที่ไม่ได้เป็นสิ่งใด
เรือ
แพ
กระทั่งขอนไม้
และแม่น้ำยังคงไหลเชี่ยวหยาบกระด้าง
บทกวีที่ว่ายน้ำไม่เป็น
ลงน้ำไป
ก็กลายเป็นบทร้อยแก้วเฉยเมย