ไม่มีรุ่งราง

ตลอดหลายวันไม่มีรุ่งราง
จมอยู่กับใจที่เบื่อหน่าย
สีเทาเถาไม้เลื้อยรัดรึง
อย่างไม่รู้ไม่ชี้
ฝนเดียวดายยิ่งสาดโปรย
อย่างไม่ขาดสาย
ฉันอยู่ที่นี่หนาวเหน็บ
อย่างเปียกชื้น
ความมืดยิ่งเหนียวหนึบ
อย่างอ้อยอิ่ง
หรือร่างกายเป็นได้เพียงเวลากลางคืน