ดาวตกกรีดแก้มฟ้า

ความจริง คือ ความทุกข์ งมว่ายตามสายลมยวนยั่ว ไล่ล่าความอิ่มเอมใจ ซึ่งอ่อนไหวและ 'เป็นอื่นได้' มีสายหมอกคล้ายจับไว้แล้วร่วงจา งจาก ตลอดวันเดือนปีเจ้าเล่ห์ ได้ยินเสียงพึมพำหลงใหล กับตัวตนยังคลุกเคล้าทุกข์โศก"

ความจริงคือความทุกข์ ยังงมว่ายสายลมรวนเร ไขว่คว้าความอิ่มเอมใจ ในสายหมอกซึ่งจับไว้แล้วจางร่วง ตลอดวันเดือนปีเจ้าเล่ห์ ได้ยินเสียงพึมพำ และยังพิรี้พิไรทรมาน ภาพ flickr

เมื่อเธอจากไป ความตายทิ้งปีกอ่อนไหว ไว้กลางดวงใจฉัน โอ้ปีกที่บอบบาง อ่อนแอ ฉันยังตกอยู่ในห้วงมหาสมุทรอาลัย ท้องฟ้าความคิดถึง ซึ่ง มิเคยสว่าง เต็มไปด้วยดวงดาวโศกเศร้า ดารดาษ ในค่ำคืนจันทร์เสี้ยว ทอแสง ร้ า ง ขาวซีด เวิ้งไกลเพียงใด ก็ไม่อาจฝ่าข้ามความมืดไปได้

ความอ่อนน้อม ฉันพยายามโน้มใจลงสู่ - - - ความนุ่มนวลเปี่ยมปริ่ม เพื่อหนีจากความกระด้าง ความไม่พึงใจ ความก้าวร้าว ความเหยียดหยาม น้อมใจลงสู่ เบื้องหน้าขณะอารมณ์เหล่านั้น ทว่าตรงบ่อลึกแห่งความอ่อนน้อม อนิจจา 'ฉัน'ยังเกี่ยวติดอยู่ตรงขอบบ่อ

ภูมิศาสตร์ความหลัง ทุกเส้นทางเป็นของเธอ ณ ที่ซึ่งภูมิประเทศอัดแน่น มากมายาทุกภูมิภาค และที่นั่นมีภูมิทัศน์สวยงาม ลึกซึ้ง โอ้- - ภูผาแห่งเธอ แน่นหนักภูมิลำเนาใจ

ยามเย็นสูงชัน จะผ่านยามเย็นไปได้อย่างไร ผ่านเวลาบางบาง วัง.. - เ ว ง หนักหน่วง แดดสีโศก ขูดรีดให้อ่อนแอ เวลาเย็นแสนนาน ช่างสูงชันอะไรอย่างนี้

ความวุ่นวาย พรางตัวอยู่ในชุดเรียบเรียบ สีเทาอ่อนจางจางจืดจืด ทว่าด้านในเปราะบาง ปมเส้นด้ายกระตุกขาด จากอดีตที่แหลมคม

ดวงประทีปความตายส่องสว่าง ยิ่งสว่างจ้าเมื่อความพลัดพรากมาเยือน ทั้งๆที่รู้ - ทุกสิ้งล้วน ว่ า ง เ ป ล่ า - ทั้งๆที่รู้ เพ่งพินิจ ชีวิตและความตาย ใกล้ชิดเพียงเสี้ยว โลกเก่าความตายเรียงราย โลกใหม่ความตายซ้อนทับ กับเสียงครวญไม่สิ้นสุดของมนุษย์ ผู้เติมเชื้อฟืนความตาย ทั้งๆที่รู้ - ทุกสิ่งล้วน ว่ า ง เ ป ล่ า - ทั้งๆที่รู้

ความตาย ฉันถูกความตายขีดเส้นไว้รอบตัว หนาวยะเยือก ความตายอยู่ตรงหน้า ความตายอยู่เบื้องบน ความตายอยู่ข้างล่าง ความตายซ้ายมือ ความตายขวามือ ความตายเอียงข้าง ความตายเฉียบพลัน ณ ที่ซึ่งไม่เคยมีใครล่วงรู้ ภายใต้แสงจันทร์เต็มดวง น้ำตาดวงจันทร์ไหลเยิ้ม ฉันพบความตายแข็งเย็น