แมงมุมที่ตายแล้ว

ฉันอาจใช่
แมงมุมที่ตายแล้ว
สมองอันน้อยนิด
ตีแผ่ความรู้สึกภายในเชิงรอยแก้ว
วนเวียนซ้ำเดิมจากใจดวงเดิม
แขนขาระยางค์ยาว
เพียงหยิบยืมบ้านเรือนในความว่าง
เขียนเส้นใยเบาเบาจากใจบางบาง
กับความคิดที่ไม่เคยตากแดด
กับตัวหนังสือที่อับชื้น
กับความละเอียดอ่อนที่ขึ้นรา
ฟากฟ้าถ้ำรอบตัวมืดทึบ
ในหนทางซึ่งยังไม่ผ่านพ้น