ปีกเมษายน

ปีกเมษายนร้อนจนแห้ง
ยามเย็นขึงแผ่นภาพบนท้องฟ้าตึงแน่น
อ้างว้างบางบาง
เปล่าเปลี่ยวหดหู่ และขมขื่น
สีเทานิ่งบนผิวน้ำไม่ไหวติง
ฝูงคนกลายเป็นสีดำโคลนเมื่อมองย้อนแดด
ฉันยังไม่หลุดจากความชอกช้ำ
ทรมานประเทศ
โหดร้ายอะไรเช่นนี้ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของชะตากรรม
ทำไม...ความชั่วจึงแตกหน่อ
ความเลวทรามทอดเลื้อย
เขม่าควันสีขี้เถ้าเผาบ้านเรือนตนเอง
ใจคน...ไยกระด้างต่อแผ่นดินเกิด
โอ้...ประเทศไทยร่ำไห้จนตัวงอ