ร้อนร้าง

เห็นแสงแดดฟุ้งกระจายแดง
และโลกที่สายลมสีฝุ่นคลุ้ง
ท้องฟ้าเอยปราศจากเยื่อใยเมฆ
นับวันจะถูกกรีดเป็นริ้ว ริ้ว
และทะเลก็คือฉากหน้า
บนเวทีซึ่งตัวละครใกล้สิ้นเนื้อประดาตัว
สมจริง
ดอกไม้เอยถูกฆาตกรรมยาวเหยียด
กับความเสเพลที่มนุษย์กระทำตั้งแต่หนแรก
ตักคืนวันทิ้งฟุ่มเฟือย ย่างดวงดาวจนเกรียม
โลกไม่มีวันเหลือเศษ
เย็บปะให้เสร็จสิ้น
กลางหนทางสุกไหม้
ณ อาภรณ์เวลา
ร้อนร้าง

(22 ก.พ. 2552)