ความมืดสีเวิ้งว้าง

เลยดึกหวั่นหวาด
ยินเสียงพลิกตัวของความมืด
หนาหนักและสูงเป็นชั้นชั้น
แต่ละชั้นยิ่งเพิ่มความวิตก กังวล
โชยกลิ่นอับ อ้างว้าง
ขรุขระ
แต่กลับเปราะบาง
ไกลออกไปคือความลังเลเดียวดาย
ปลายชายทุ่งสีเวิ้งว้าง
ใจหาย ขาดเป็นห้วง ห้ วง
พยายามรวบรวมความมืด
จัดเรียงเป็นดอกไม้ ทีละกลีบ
ละล้าละลัง
อ่อนแรง
ช่างยากเย็นเหลือเกิน
ที่จะเด็ดความมืดสีดำเวิ้งว้างกลางดึก