เมล็ดคำของฉัน

เมล็ดคำของฉัน
อยู่นิ่งเฉยข้างแอ่งน้ำเงียบ
แดดหวานตะวันออกเพิ่งผ่านไป
ตัวหนังสือเหลือเพียงฝักสีน้ำตาล
ค้างไม้ความคิดเปล่าเปลี่ยว
รอบรอบสายลมไม่ไหวติง
ท้องฟ้ายืดตัวยิ่งเวิ้งว้าง
เมฆแห้ง
ไม่มีแดด ไร้ชีวิตชีวา
ช่างยากเหลือเกินที่จะปลูกเมล็ดคำ
แล้วขีดเขียนให้เป็นโค้งรุ้งงามในสายลม