ร่องรอยที่ไม่อาจผ่าน

ร่องรอยที่ไม่อาจผ่าน
ค่อยค่อยก่อรูปอย่างประณีตเป็น
ดวงจันทร์
โดดเด่นรุ่มรวยเพียงลำพัง
ในห้วงเปลวเทียนดวงดาว
กระโจมข้างแรมทึบแสง
ถนนโปร่งแสงสีขาวคืนเพ็ญ
ทั้งสองภาพอันแตกต่างอย่างชัดแจ้ง
ในซากหลุมบ่อดุจท้องทะเลลึก
บางหลุมอันแช่มชื่นนั้น
ดอกไม้ในดวงจันทร์
ปรากฏขึ้น ณ คืนสิบห้าค่ำ
อย่างไร้แรงดึงดูด
พราวรอยยิ้มท้องฟ้า
ขณะบางครกระแสหินผุพรุน
กระแทกอย่างขมขื่นในการจดจำคืนข้างมืด
ยังกังวลในความทุกข์ขรุขระ
บนที่ราบใหญ่ของลมหายใจ
ตลอดเวลา
กลิ่นของความหลังอันเที่ยงแท้สองฝั่ง
ซ่อนเร้นไว้
ดวงจันทร์
ของฉัน