เรียวใบไม้และปลายหญ้า

ใต้ถุนฟ้ากว้าง

ยามกลางวันที่แดดใสเหมือนแก้ว

ลมเย็นเริงระบัด

เงาไม้อยู่ตรงนั้นตรังนี้ ทุกเงาล้วนร่มเย็น

เรียวปลายหญ้ากระพือปีกบินลิ่วล่องไปกับลม

แห่งหนไหนไม่อาจรู้

บางทีอาจจะไกลเกินกว่าที่แสงตะวันจะตามถึง

เหนือเรียวใบไม้และปลายหญ้า

ไม่มีความวุ่นวายสับสน ไร้คราบเหงื่อไคลของเมือง

อาจเงียบเหงาบ้าง แต่ใช่จะว้าเหว่เกินไปนัก

เพราะต้นหญ้าเล็กเล็กก็เป็นเพื่อนได้ดี

ต้นหญ้าทำตนราวผู้ต่ำต้อย ไม่เคยโอ้อวนตนเอง

แต่กลับสร้างตำนานอันเรียบง่ายสามัญมาทุกยุคสมัย

ภายใต้กฏเกณฑ์แห่งดวงตะวัน ใช้ชีวิตธรรมดา

เป็นไปช้าช้าไม่เร่งรีบ

บนผืนดินแห่งการพักอาศัย

อิสระแห่งสายลมไม่เคยทอดทิ้งความฝันให้เหี่ยวเฉา

ท่ามกลางหมู่กอหญ้าและแสงแดดใส

ส่ยลมเย็นเห่กล่อมดวงใจอ่อนล้าด้วยบทเพลงของต้นหญ้า

ทำนุเลี้ยงดูด้วยดวงใจเอื้ออาทร

ไร้สิ้นการแสวงหาภายนอก

ไร้สิ้นสิ่งกั้นขวางภายใน

จิตวิญญาณเสรีเข้มแข็งก่อกำเนิดขึ้นจากความอ่อนโยน