สิ่งไม่รู้
สิ่งไม่รู้
เหนี่ยวนำชีวิตยามค่ำ
ล่องลมเรไร
สีมืดซึ่งหาได้ปรุงแต่งให้หวาดระแวงไม่
สำหรับสิ่งไม่รู้
ลึกล้ำประกอบขึ้นกลางมืดมิด
กระจายงามยามแลเห็น
ด้วยใจท่วมท้นล้นใจ
และกลายเป็นสีทองตะวันออกรุ่งเช้า
ด้วยโปรยแสงสุกปลั่ง
เริงร่ายสว่างสำราญ
ได้แต่เพียงรอคอย
ภาพที่รอคอย ถ้อยคำอ่อนโยนภายใต้แสงจันทร์ ในคืนเปลี่ยวเหงา ได้แต่หวังคำหวานซึ่งมัก ไถลบนถนนแห่งอื่น,ซึ่งคดเคี้ยว อีกยาวนานกว่าจะมา นานเท่าไหร่แล้วหนอ ที่น้ำตา ร้างฟากฝั่งแลเห็น หรือราวกับว่าที่แท้ เป็นคนแปลกหน้า
Comments